------
 
Welkom
------
Liturgie
------
Vorming
------
Historiek
------
Archief
------
Kalender
------




21 september 2003

"Wie een kind als dit opneemt in Mijn naam neemt Mij op"

Lut Lemmens

Openingslied 642: “Wij zoeken U als wij samenkomen”

Kruisteken en welkom.

Inleiding

Met de indrukken van het deugddoende filosofenfeest nog in ons hart en onze gedachten, is het goed om hier opnieuw in de kapel samen te zijn om stil te worden, tot God te zingen, te bidden, naar Zijn woord te luisteren en ons daarrond te bezinnen.

In het evangelie van vandaag horen we het verhaal van de leerlingen van Jezus die door Hem onderricht worden en met mekaar kibbelen over de vraag wie de grootste was. Jezus zet hen op hun plaats en doorbreekt hun kleinmenselijk denken door een kind in hun midden te zetten. Ik citeer :

Hij nam een kind en zette het in hun midden; hij omarmde het en sprak tot hen : ‘wie een kind als dit opneemt in Mijn naam neemt mij op; en wie Mij opneemt neemt niet Mij op, maar Hem die mij gezonden heeft.’

Dat beeld van Jezus die een kind liefdevol omarmt en in het midden zet, heeft me de voorbije weken gefascineerd. Wat kan dit teken van Jezus voor ons betekenen? Kunnen deze woorden een plaats krijgen in ons leven van elke dag? Bij deze vragen zou ik tijdens deze woorddienst willen stilstaan.

Openingsgebed (door een karmelietzuster geschreven)

Maak mij buigzaam als het riet,
Zingend aan de kant van ’t water
Dat in ’t nu staat maar voor later
Al de toon zoekt van het lied.

Maak mij buigzaam in de wind,
Meegaand op zijn ritmisch waaien
Wetend dat het vuur zal laaien
Onverwacht waar ’t liefde vindt.

Maak mij buigzaam in jouw wil,
Jij die ‘k noemen mag : Mijn Vader,
Kom je biddend kind nader
Leg al ’t andere in mij stil...

            (uit God die ’t grassprietje bedacht)

Loflied: “Wees hier aanwezig”

Homilie

Ik heb het voorrecht om in mijn praktijk als stemtherapeute ook met kinderen te mogen werken. Elke woensdag om 1 uur heb ik sinds enige maanden afspraak met een tweeling, laat me ze voor deze gelegenheid Anneke en Janneke noemen. Ze hadden alle twee last van aanhoudende heesheid en knobbeltjes op hun stembanden. Ze vonden het leuk om samen in therapie te komen en stonden vanaf het eerste moment heel erg open voor wat ze zouden leren en wat we zouden doen. Dat uurtje met Anneke en Janneke is geleidelijk aan een lichtpuntje in mijn week geworden, niet alleen omdat er een goede medewerking is van beide ouders en omdat de therapie vlot verloopt en resultaat oplevert, maar vooral omdat die twee voor mij intussen heel bijzondere kinderen mij een spiegel voorhouden, omdat ik evenveel van hen leer als zij van mij, maar ook omdat ik in dat uurtje het gevoel heb opgetild te worden naar een dieper zeg maar sacraal niveau van samenzijn. Ze komen keer op keer met stralende ogen en een open blik binnen, de begroeting verloopt rustig en warm en bewust : ze leggen als het ware hun ziel in mijn handen. Ook het inleidend gesprekje verschaft me een onnoemelijke vreugde vanwege hun openheid en vertrouwen, hun absolute eerlijkheid ook en vanwege hun diepgang en authenticiteit. We bespreken dan wat er voor speciaals gebeurd is de voorbije week, niet alleen op vlak van oefeningen en omgang met hun stem, maar ook rond wat hen bezighoudt, rond de afspraken die we maakten, de manieren waarop ze problemen oplosten, de dingetjes die nog moeilijk zijn , .. Door samen te praten ontdekten we bvb dat Anneke steeds opnieuw hees werd als Janneke haar geplaagd had en zij dan woest werd en zich verdedigde al kressend... Door appel te doen op hun creativiteit en goede wil vonden ze zelf een oplossing en komt Janneke dan een paar weken later fier vertellen dat hij Anneke deze week maar één keer geplaagd had omdat hij er téveel zin in had, maar dat hij dan onmiddellijk gas had teruggenomen toen Anneke hem direct zonder te kressen herinnerd had aan de afspraken, zodat ze allebei fier als een gieter waren dat Anneke niet hees was geworden...

Stralende ogen hebben ze alle twee, en ik dacht nu specifiek aan die twee kinderen, maar ik stel voor dat diegenen die gisterenavond de fotoreportage zagen, zich nu de twee foto’s voor ogen halen van de kleine Andreas Baert bvb.  Ik word heel vaak gegrepen en ontroerd door kinderogen, en eigenlijk hoe kleiner ze zijn hoe sterker ik aanvoel dat er goddelijk Licht schijnt in die kleine oogjes en dat het contact dat ik dan maak recht tot in mijn ziel gaat...

Waar ik van hou bij jonge kinderen is dat ze totaal open zijn, gretig om te leren en te ontdekken, zonder vooroordelen, laat staan oordelen. Een pluisje dat opgeraapt wordt door een kleine peuter heeft nog geen etiket van goed of slecht, vuil of proper en is gewoon een neutraal pluisje dat het verdient onderzocht te worden...

Ze vertrouwen zich zonder voorbehoud toe aan hun ouders en verzorgers, in volledige overgave, en voor hetzelfde geld vertrouwen ze zich toe aan Jezus of aan hun engelbewaarder... Ze staan nog helemaal open voor mythische of religieuze verhalen, drinken die op en laven zich eraan... Daaraan merk je dat ze nog helemaal verbonden zijn met hun ziel en met die goddelijke vonk in ons diepste zelf waar elk van ons mee geboren wordt...

Kinderen leven volledig in het Nu en kunnen zich volledig overgeven aan hun ongebreidelde fantasie en creativiteit. Een paar doeken en kisten worden omgetoverd tot een prachtig kasteel of een zeilboot en zij ZIJN dan de prinses of de kapitein of de papa ‘’en gij waart dan het kindje, mama’’. Zalig toch hoe ze dan genieten, zich inleven en eigenlijk leren en groeien al spelend. Alles is dan mogelijk, hun intuïtie gaat hen voor, niets wordt ingeperkt door rationele bedenkingen of mentale weerstanden... Menselijk opzicht speelt nog niet mee, ze zijn er gewoon en genieten het leven zoals het zich op dat moment aandient.

Hoe een kind gefascineerd kan zijn door een kleine mier of een bloem of een grassprietje, door heel kleine dingen... Brengen ze ons niet vaak bij de essentie van het leven? Macht en aanzien verdwijnen daartegenover in het niets en alles wat IS wordt via kinderogen tot de juiste proporties herleid en komt in het Licht te staan. Kinderen doen appel op die kwaliteit in ons die ervoor zorgt dat we ons kunnen toevertrouwen in geloof en overgave, in totale openheid en onvoorwaardelijke liefde.

In de omgang met kinderen komen we trouwens makkelijker in contact met het kind in onszelf of het ‘innerlijk kind’ zoals het in sommige therapeutische kringen wordt genoemd. Het innerlijk kind is dat stukje in onszelf dat nog onschuldig en puur is en dat ons in contact kan brengen met onze diepste wezenskern. Vaak zijn we als kind gekwetst geweest en het innerlijk kind draagt zowel die kwetsuren mee, maar ook dat authentieke stuk vreugde en vertrouwen en liefdevolle overgave waar ik het daarnet al over had. In de mate dat we ons bewust worden van ons innerlijk kind, en het voor mogelijk houden dat je er contact mee kan maken, kunnen we het als volwassene aandacht en ruimte en ondersteuning geven en kunnen die kwetsuren geheeld worden. Ik situeer voor mezelf mijn innerlijk kind in mijn buik en maak contact door daar op rustige momenten mijn handen op te leggen en naar mijn handen toe te ademen.

Vaak hebben we als kind bepaalde conclusies getrokken of een beschermingsmuur opgebouwd rond onze emoties die op dat moment wellicht nodig was, maar ons nu misschien verhindert open en ontvankelijk te zijn. Als volwassene nu kunnen we de dingen opnieuw bekijken en loslaten wat niet meer van toepassing is en wat ons verhindert evenveel vanuit ons hart te leven als vanuit onze rationele kant.

De muziek die we doorheen de viering beluisteren heet ‘music for the inner child’ en wordt gezongen met de intentie contact te maken met het innerlijk kind en ons hart ervoor te openen.

Plaatste Jezus een kind in hun midden om te wijzen op het belang van deze ingesteldheid van eenvoud en spontaneïteit, overgave en bereidheid om open te staan voor het nieuwe in Zijn boodschap?

Wat gebeurt er trouwens met ons als we ons hart liefdevol openen voor kinderen? Komt er dan geen grote zachtheid en tederheid over ons die het kille pantser van onze rationaliteit doet smelten als sneeuw voor de zon en een warme stroom van liefde in en om ons heen in beweging zet. Is dat wellicht iets waar we in ons dagelijks leven meer bewust kunnen mee omgaan als één van de mogelijkheden om Jezus boodschap tot leven te brengen?

Luisteren we tot slot van deze woorddienst naar het evangelie van vandaag.

Evangelie : Marcus 9, 30-37 genomen uit de kinderbijbel van Klink

Offerandelied 649: “Kom in Mij”

Groot dankgebed : 140

Onze Vader : kinderen rond het altaar

Communiemeditatie door een kind voorgelezen

Een droom (uit Strikjes in de struiken, kinderpoeziebundel / Nele Warson 9 jaar)

Ik wou dat ik kon vliegen,
Zomaar op de wolken wiegen,
Hoog in de lucht.
In vogelvlucht
Zou ik bij de sterren en de maan op visite gaan.
De zon zou ik hoog aan de hemel vasthaken
Zodat ze over ons kon waken

En schijnen, iedere dag .
Op elk gezicht tovert ze een blije lach,
Vriendschap en geluk
Kunnen nooit meer stuk!

Daar zou ik voor zorgen,
Vandaag misschien nog niet, maar zeker morgen,
Als ik kan vliegen
En op de wolken wiegen

Slotlied  648: “Gij hebt woorden van eeuwig leven”

Slotgebed ook door kind voorgelezen

God onze Vader,
Ik ben een kind van Jou,
Ik rol door de dagen,
Ik rol door de tijd
-de wereld is mijn thuis!
Zie je mijn handen, God?
Zie je hoe ik scheppen kan?
De aarde is mijn werktafel,
Bomen en bloemen, water en lucht
Maken me tot kind van Jou.

God mijn Vader,
Ik ben een kind van Jou,
Met schamele woorden, een stamelend hart.

Ik leef het leven, door Jou gegeven,
In licht van dag, in donker van nacht.
Zie je hoe hard ik leef, mijn God?
Wil me dragen in je Hart,
me koesteren in je armen,
wil me nemen bij de hand,
me bergen dicht bij Jou.
Wil me liefhebben zoals ik ben:
Dit kind van Jou!

Mededelingen en zegen.

 

------