28 februari 2010 – 2e zondag van de Vasten – Lucas 9, 28-36

Bidden verandert een mens

Frank Cuypers

Kruisteken :
Wij weten ons samen in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.

Intredelied: 568 – “Wij zoeken U als wij samenkomen”

Inleiding

Ik moet iets bekennen. In mijn – weinige – vrije tijd volg ik orgelles aan het Conservatorium in Leuven. Niet dat er iets mis is met het orgelspel van Arnout, maar orgelspelen is voor mij een oude droom en het is een poging om de mid-life crisis harmonieus aan te vatten. Ik oefen regelmatig in de kerk van het Jezuïetenhuis hier wat verder. Dat is zo afgesproken met de paters. Ik kan daar rustig oefenen, de meeste paters zijn erg hardhorend, en storen zich niet aan af en toe een foute noot.

Maar ik moet nog iets bekennen. Ik gebruik een deel van de oefentijd, rustig alleen in de kerk, ook om rustig te kunnen bidden. De paters weten daar niets van, daar is ook niets over afgesproken.

Het kader van de kerk, de stilte, de sobere symbolen werken inspirerend en rustgevend. Het zijn momenten om even uit de drukte te gaan staan, uit de wereld van alledag. De kerk is een ontmoetingsplaats met God en een uitgelezen plek om tot gebed te komen. Ik kom er “anders” van terug. Het is een beetje zoals de berg Tabor uit het evangelie van vandaag, een plek om naar toe te trekken, en vanwaar je wat uitzicht kan krijgen over de wereld, jouw wereld.

De essentie van bidden is voor mij “danken en delen”; danken voor al het goede, en delen van zoveel vreugde en van zorgen. Zo wordt gedeelde vreugde dubbele vreugde en worden zorgen die gedeeld zijn beter te dragen. Het gebed verandert de situatie niet, maar gesterkt en met meer vertrouwen, zijn zorgen beter te dragen. Het gebed verandert een mens.
Laten ook wij – dankend en delend - ons vertrouwen in God uitzingen.

Lied : 537 Zingt van de Vader

Openingsgebed (Jongerius)

Wees hier aanwezig, God,
als uw woord geopend wordt
en doe ons thuisraken
in het geheim van het leven
dat ons verschijnt in Jezus;
de zoon van uw welbehagen,
de nieuwe mens die ons hoop geeft,
dit uur en al onze dagen. Amen

Inleiding van de evangelielezing

Elke tweede zondag van de vasten lezen we het verhaal van de gedaanteverandering. Het tafereel toont wie Jezus werkelijk is, en het laat aanvoelen wat hem te wachten staat.
Jezus heeft zijn leerlingen verkondigd dat zijn zending slecht kan aflopen. Hij wordt wellicht geen koning in Jeruzalem, iets waar zij nochtans heel sterk op rekenden.
Maar hij wil zijn leerlingen wel een blik op de uiteindelijke toekomst bieden: alles zal ooit stralend wit worden, doorzichtig en helder. God houdt zijn beloften. Hij blijft trouw aan zijn beloften.

In Jezus’ gebed komen Mozes en Elia naast hem staan. Hun aanwezigheid moet duidelijk maken dat de weg van Jezus in het verlengde ligt van de moeilijke weg die zij moesten gaan. We kunnen de verheerlijking op de berg Tabor niet los zien van het lijden in de tuin van Getsemane en op Golgotha.

Jezus dompelt zijn leven onder in Gods liefde, maar ook in Gods heerschappij. Jezus aanvaardt de zending van God. Hij doet alleen maar wat God vraagt en laat zich volledig leiden.

Jezus is Gods zoon; dat horen we uit de wolk vandaag. Dat hoorden we bij de doop van Jezus in de Jordaan en dat horen we op goede vrijdag uit de woorden van de honderdman. Er zit een rechte lijn in de evangelielezingen.

Evangelielezing : Lucas 9, 28 – 36

Homilie

Vandaag is de 2e zondag in de vastenperiode. De vasten is bij uitstek een tijd van vergeving en boete doen.
“Boeten” is een term uit de visserij – wist U dat ? Het betekent iets als “herstellen of oplappen”. Bijvoorbeeld van een visnet. Ons “boeten” in de vasten kan zo concreet worden in het proberen terug aan te knopen bij doorgeknipte of beschadigde relaties. Ook in de Bijbel is vasten is vaak een voorbereiding op een belangrijke gebeurtenis en bij uitstek een tijd van bezinning en gebed, waarin zowel de relatie tot God als de relatie tot de medemens centraal staan.

“Het herstel van relaties” is ook het thema van de campagne van Broederlijk delen voor dit jaar. In de campagne worden thema’s aangereikt om “herstel van relaties” vanuit verschillende dimensies te bekijken. De horizontale dimensie zoals het herstel van relaties met elkaar en het herstel van relatie met de aarde – Pacha Mama; geen éénrichtingsconsumptie, maar een ethiek van het genoeg.

Vandaag wil ik het vooral hebben over het herstel van de vertikale dimensie : het herstel van onze relatie met God.

Een manier om onze relatie met God te onderhouden, of te herstellen, is bidden.
Het is in het openstellen van ons hart en het erkennen van onze kleinheid dat we in aanraking komen met Hem die groter is. In deze unieke relatie mogen we thuiskomen en ons geborgen weten. In het gebed kunnen we kracht putten en de hoop levend houden.

Jezus bestijgt de Taborberg om te bidden, zegt Lucas. Wat Jezus al biddend meemaakt beschrijft de Bijbel in zichtbare tekens. “Terwijl Hij aan het bidden was, veranderde zijn gelaat van aanblik en werden zijn kleren verblindend wit”. Er gaat als het ware een innerlijk licht op in Hem en het doorstraalt Hem als het ware helemaal. In zijn gebed staat Jezus als het ware in Gods licht en ziet Hij beter welk zijn roeping is en zijn levensopdracht. Zoals je vanop een uitkijktoren de wereld kan zien, en het grotere verband waarbinnen je bestaan zich afspeelt.

Bidden is een ontmoetingsgebeuren. Jezus ging daarvoor de berg op. Voor de Joden heeft de berg de betekenis van de beste – want hoogste – plaats om tot God te komen. Maar zou niet elke plaats een plaats van Godsontmoeting kunnen zijn?

Voor mij bijvoorbeeld een stille, lege kerk. Maar eveneens de zondagsviering hier samen met onze gemeenschap, wanneer we elkaar kennen met ons verhaal en God aan het werk voelen in onze ontmoetingen.

Natuurlijk is niet elk gebedsmoment een moment van intense straling. Veel van mijn gebedsmomenten zijn ook: Vader, neem mij aan. Mijn hart openstellen en mijn kleinheid erkennen. In gebedsmomenten voel ik mij ook zeer bewust verbonden met concrete mensen, dichtbij of veraf. Maar stralend of niet, alle gebedsmomenten hebben dieptewerking.

Het gebed verandert de situatie niet, maar het verandert diegene die bidt. De verandering voltrekt zich van binnen. Even God van nabij mogen ervaren en dan terugkeren naar de orde van de dag.

Wat zoiets in je leven betekent, kun je aan niemand uitleggen. “Zij zwegen erover”, staat in het evangelie “en vertelden in die tijd aan niemand iets van wat zij gezien hadden”. Wat het echte gebed in je leven doet, kun je aan niemand uitleggen.

Ik denk dat ieder van ons zich regelmatig eens moet afvragen: waar is mijn berg, mijn Taborberg, waar ik naartoe kan om te bidden? Dat hoeft niet letterlijk een berg te zijn. Het kan evengoed een stille binnenkamer zijn . Essentieel is dat we ons plaatsen in het licht waarin we de echte, de werkelijke werkelijkheid kunnen ontwaren.

Het is goed dat we elke zondag samenkomen om Gods trouw te gedenken. In dit wekelijkse uurtje zijn onze problemen niet opgelost, en onze zorgen, onze pijn, en ons verdriet zijn niet verdwenen. Maar onze blik is veranderd en de hoop is aangewakkerd, want telkens opnieuw treden we binnen in het verbond dat God met ons gesloten heeft. We staan er niet meer alleen voor. Ons leven, met zijn vreugde en zijn geluk, maar ook met zijn pijn en zijn verdriet, wordt mee opgenomen in dat verbond.

En telkens opnieuw worden we eraan herinnerd: God gaat voor ons uit, tussen ons in, met ons mee, achter ons aan met zijn fakkel van licht en trouw.
Amen.

Offerande –: CD met Boliviaanse muziek – nr 1

Groot dankgebed: 1
62 – Tafelgebed in de veertigdagentijd

Onze Vader + vredeswens

Communie –
Muziek: 1000 Years of Sacred Music –
              Hildegard Von Bingen – Anthiphona ad Magnificat (13)

Communielied: 569 – “Die mij getrokken uit de schoot”
Voorbede van de wereldgroep
Aankondigingen en zegen