------
Welkom
------
Liturgie
------
Vorming
------
Historiek
------
Archief
------
Kalender
------




6 juni 2010

Evangelische Mindfulness: “Ik zeg je: sta op”

Herman Wouters

Inleiding

Lied 368: "Al heeft hij ons verlaten"

Al heeft hij ons verlaten, hij laat ons niet alleen. Wat wij van hem bezaten is altijd om ons heen. Nog niet zo lang geleden werd ik in een meditatie met een kleine groep vrienden- gezellen getroffen door de zin: “Het leven is God”. Alles wat er gebeurt, is opgenomen in God: goede en slechte dingen. Hij is altijd om ons heen. Alles is God . Die gedachte en dat - voor mij nieuwe - Godsbeeld is me bijgebleven.

Vandaag wil ik het enkel hebben over een deelaspect van dat leven namelijk ‘het opstaan’. Ik doe dat via enkele associaties die bij de lezingen in mijn hoofd en in mijn hart opkomen. “Opstaan” of van de ene toestand naar een andere overgaan, begrijp ik meer specifiek als ‘in een evangelische geest gaan staan’. Christus zegt tegen de jongeling van Naïn om ‘op te staan’ en dat heeft een nogal wonderlijk effect. Ook na zijn dood, doet hij mensen psychologisch opstaan. Dat is wat er bij Paulus gebeurt. Paulus benoemt dat als “Jezus Christus is mij geopenbaard”.

Als ik beide lezingen bemediteer, denk ik dat ze ook ons oproepen om op te staan en ons in een evangelische sfeer te zetten zodat dat ons handelen bepaalt. Gelukkig is er in die 2000 jaar ook een evangelische geest over de wereld gekomen, die zichtbaar is in mensen, in gemeenschappen en die het ons gemakkelijker maakt om liefdevol in het leven te staan. Ik stel voor om bij het begin van deze viering die geest te aanroepen en hem te vragen om in ons een vuur van liefde te doen ontbranden

Lied 140: "Tui amoris ignem"

Gebed

Deze dag, heer God
geeft gij uw levensadem aan deze wereld
en ontsteekt ge in de mensen een vuur van liefde.
Op deze dag zijn wij bijeengeroepen
om uw gemeenschap en kerk te zijn:
mannen en vrouwen, jong en oud, zwakken en sterken,
allen verschillend
maar onmisbaar voor elkaar
want allen delen we dat ene lichaam
bezield door uw kracht
Kom daarom over ons, heiligende geest
verwarm wat koud is
Inspireer onze zoektocht naar evangelische liefde
behoedt de kracht in mensen
om vooruit te gaan
op hun levensweg
dat vragen we u
door Christus onze Heer

Inleiding op de lezingen

Galatië was een landstreek in het midden van Klein-Azië, het huidige Turkije. De gemeenten in Galatië bestonden vooral uit christenen die niet van Joodse afkomst waren. Paulus had daar al eerder gepreekt maar na zijn vertrek waren er christelijke verkondigers van Joodse herkomst naar ginder gegaan. Die hadden geprobeerd om de wet van Mozes op te leggen en zegden dat de besnijdenis noodzakelijk was om het heil te verkrijgen. Paulus verzet zich daar heftig tegen. Hij benadrukt dat wie geen Jood was, zich niet aan de Joodse wetten diende te houden. Men vermoedt dat de Galaten toch de voorkeur gaven aan de strengere leer en niet aan de boodschap van Paulus en dat ze het vertrouwen in het apostelschap van Paulus hadden verloren. In deze brief wil Paulus zijn werk verdedigen en in het stukje dat we vandaag lezen, spreekt hij over zijn bekering en zijn roeping.

De tweede lezing handelt over de opwekking van de jongeman uit Naïn. Bij de omstanders roept dat de reactie op: “Wauw! Een groot profeet is onder ons opgestaan “ en daarna “God heeft zich om zijn volk bekommert”. Maar luisteren we eerst naar brief van Paulus.

Eerste lezing: Galaten 1, 11-19
Tweede lezing: Lucas 7, 11-17

Homilie

Waar zijn de momenten dat we aanvoelen dat God zich over ons bekommert en ons oproept om te leven? Sommigen herinneren zich een speciale gebeurtenis in hun leven. Bij Paulus was dat toen hij een accident had met zijn paard en als gevolg daarvan een tijdje moest stoppen met zijn bezigheden.
Voor mij was dat als jongere van 17 jaar bij mijn eerste contact met de Focolarebeweging - ik denk dat ik dat hier al eens eerder gezegd heb, maar ik herinner het me niet meer en ga er gemakshalve van uit dat jullie zich dat dan ook niet meer herinneren -
Natuurlijk was er voordien ook een “gaande weg.” Ik had een voorgeschiedenis in de kerk: thuis, op school, ik was misdienaar, zanger, deed mijn eerste communie en vormsel. Voor mij was dat contact met de jongeren van de Focolarebeweging een duidelijk ogenblik waarop ik de keuze gemaakt heb om bewust op een evangelische manier proberen te leven. Het was alsof iemand tegen me zegde: “Sta op en volg me in deze liefdevolle evangelische geest - stroming - die er op aarde bestaat. Verander van richting, verander van inspiratie, verander van manier om tegen de dingen aan te kijken.” En evangelie is een andere kijk. Evangelie is ook “ander gedrag”.

Concreet herinner ik me dat ik van dan af aan thuis ’s avonds ben beginnen afwassen ipv dadelijk naar boven te trekken om te studeren en dat ik, wanneer ik op de fiets naar school reed en er een auto in panne stond met een platte batterij – in die tijd gebeurde dat nogal eens – ben beginnen stoppen om te helpen duwen. En dat werd een gewoonte.

Maar ook elke morgen doe ik een poging om me in de evangelische stroming te zetten. Na een minutieus -- tot op de seconde getimed -- ritueel van scheren, wassen, koffie zetten, boterhammen smeren,… neem ik een meditatieboek en lees er een kort stukje uit met de bedoeling die dag aan God toe te wijden en daarmee hopelijk in de evangelische geest gaan staan. Het is een kort maar bewust moment. Ik denk dat ieder van ons, als christen, de roeping heeft om elke morgen op te staan en om die dag volgens de evangelische geest te gaan leven en zo mee te helpen aan de positieve evolutie van de wereld naar een liefdevolle samenleving en dit in zijn gezin en op zijn plaats op de aarde.

Evangelische Mindfulness
Jaren geleden hoorde ik eens het beeld van de kaarsenmachine. Iemand vergeleek het leven en de tijd, die altijd maar verder gaat, met een lopende band met kaarsjes. Elk moment is er een kaarsje dat voorbij komt en dat moet aangestoken worden. Het is de bedoeling om je daar aandachtig op te richten om dat goed te doen steeds en erg bewust aanwezig te zijn bij het kaarsje van het huidige moment. Als je met je aandacht naar de kaarsen kijkt die nog moeten komen, vergeet je het kaarsje net voor je aan te steken. Als je met je volle aandacht blijft steken in de rij die al voorbij is, bijvoorbeeld door spijt over wat niet goed lukte, kan je ook je huidige kaars niet meer goed aansteken.
In de Mindfulness-therapie -- een gedachtegoed waar tegenwoordig allerlei cursussen over gegeven worden -- leren mensen om meer in het hier en nu te leven. Ik denk dat een christen evangelisch Mindfullness moet zijn en moet proberen om in elk moment van zijn leven de evangelische geest in te brengen. Als we ons oefenen om aandachtig in het hier en nu te vertoeven en niet in de toekomst en niet in het verleden en dat vanuit een evangelische inspiratie, houding, geest,… wordt de wereld in dat moment even mooier. En net zoals de gewone Mindfulness, kan je de evangelische Mindfulness trainen zodat dat meer en meer ook een gewoonte wordt.

Ik denk dus dat we niet alleen elke morgen opgeroepen worden om die dag in een evangelische geest te gaan staan maar dat dat ook elk kortstondig ogenblik kan gebeuren. Het is, als christen, van belang om aandachtig om te gaan met wat dat moment, een situatie, enz…van ons vraagt: aandachtig luisteren, niet te snel praten, liefdevol reageren, goed af te wassen, de dialoog open houden, niet veroordelen,… en zo een evangelisch liefdevol lichtje aan te steken.

Enkele voorbeelden uit de voorbije dagen waar het me enigszins lukte - de voorbeelden waar het me niet lukte bewaar ik voor een andere preek. Ik heb nogal wat vergaderingen en ondertussen heb ik de gewoonte om net voor ik de deur van het vergaderlokaal binnen ga even in mijn gedachten - een seconde - stil te staan en bij mezelf te zeggen: “Geef me uw evangelische geest” of “ Ik doe dit voor u, God”.

Gisteren had ik met An, mijn vrouw, een gesprek over een situatie met één van onze kinderen waar we niet helemaal hetzelfde over denken. Ik heb de neiging om in dat soort gesprekken nogal eens in een stilzwijgen te verzinken. Gisterenmorgen dacht: “Hemel je moet morgen gaan preken over het opstaan in het moment, doe het dan nu ook maar!” en ik zocht een zinnetje om het gesprek te hervatten.

Vorige week kwam er de mama van Yousef, één van de diep verstandelijke gehandicapte kinderen in een leefgroep waar ik verantwoordelijk voor ben, koken. Ze is een Marokkaanse vrouw. Ze had dat al enige tijd geleden gezegd dat ze dat graag eens voor de gasten wilden doen. Ik had een vreselijk drukke dag en kon maar erg kort middagpauze pakken en had ook wel echt nood aan een korte break, even alleen met de krant.
Maar toen ik met mijn boekentas in mijn hand op stond om naar de cafetaria te gaan, kwam de gedachte in me op dat ik toch beter zou gaan proeven van het eten dat de mama gekookt had. Ik heb toch nog een minuut getwijfeld en nagedacht over de vraag wat “God, Christus, de evangelische geest,… - er zijn vele namen voor - nu van mij zou willen dat ik zou doen.”
Ik besliste om toch maar van haar couscous te gaan proeven heb en plofte mijn boekentas opnieuw neer. Yousef’s mama was daar erg blij mee. Ze droeg een hoofddoek, sprak met een erg vriendelijke stem en had zo’n vriendelijke ogen. Ze zegde me dat ze graag voor de kinderen wilde koken maar ook dat ze voelde dat Allah haar dat vroeg. Ik dacht stilletjes in mezelf: “En mijn God vraagt me om van je eten te komen proeven.”
Ik denk dat het goed is dat we ons verder bekwamen om aandachtig met een evangelische Mindfulness in het leven te staan. Dat vraagt regelmatig toch ‘engagement’ en ‘opstaan’.

Slotgebed

Heer,
Geef ons de genade
om uw liefdevolle aanwezigheid
in elk moment te ontdekken.

Herschep ons
en doe ons opstaan.
Maak dat wij ook
in de volgende dagen
aandachtig bewust
uw evangelische geest
verspreiden
op de plaatsen waar we komen
en zo meehelpen
aan de opbouw van uw rijk
in onze wereld.

------