26 december 2010

Feest van de heilige familie

Marcel Braekers

Openingszang 214: "Op een God die door de eeuwen"

Begroeting

Vandaag viert de kerk het feest van de heilige familie en wil ze met dit feest de waarde van de kleinste christelijke cel in het daglicht plaatsen. Meestal denkt men daarbij aan het klassieke gezin van vader, moeder en kinderen, maar ook de vele varianten van kleine levenscellen, waar men in liefdevolle verbondeheid leeft, horen daar volgens mij bij. Ook de eenoudergezinnen, de homokoppels, religieuze gemeenschappen en vele andere vormen van samenleven dragen bij aan de opbouw van een liefdevolle samenleving. Laten wij daarom in deze viering bidden voor allen die in een jarenlange verbondenheid lief en leed willen delen, opdat zij gedragen worden door Gods beschermende nabijheid.

Nr. 115: "Heer ontferm U over ons"

Gebed

Heer onze God,
In het huis van Maria en Jozef
Heeft uw Zoon warmte en geborgenheid ondervonden.
Daar hebt Gij uw bevrijdend woord gesproken
Verweven in de zorg en aandacht voor elkaar.
Laat uw zegen rusten op elke woning
Op elke plaats waar mensen in zorg en aandacht samen zijn.
Dat zij U kunnen erkennen in het breken van hun brood.

Lied 305:
Kolossenzen 3, 12 – 17
Nr. 263: "Gij verschijnt niet op de wolken"
Matteüs 2, 13 - 23

Commentaar

Wanneer ik als celibatair over het gezin spreek, ben ik me goed bewust een stuurman aan wal te zijn. Daarbij komt dat, als ik via mijn werk met gezinssituaties te maken heb, het meestal allemaal erg fout loopt. Ik word dus door meer dan één oogklep getekend.

Dit gezegd zijnde moet ik tegelijk bekennen altijd weer verbaasd te zien hoe gezinnen met opgroeiende kinderen en buiten huis werkende ouders hun bootje varende kunnen houden. Want gezinnen worden door de maatschappelijke evolutie emotioneel overvraagd. Veel jobs zijn heel stresserend en vereisen veel meer uren investering dan voorgeschreven. De kinderen hebben al vroeg een heel ingewikkeld levenspatroon van studeren, hobby’s, vriendengroep, enz. Levenspatronen kunnen niet meer worden doorgegeven, elke generatie moet opnieuw zoeken naar de juiste opvoedingsstrategie. Mensen veranderen gewild of ongewild vlugger van job. Daarbij moeten ze dikwijls verhuizen waardoor de verworteling in de plaatselijke gemeenschap veel moeizamer verloopt en men dus alle affectieve voldoening binnen de kleine gezinscel moet krijgen. Op die manier gaan de leden elkaar overvragen.

Ik vind dat relaties veel kwetsbaarder zijn dan pakweg 50 jaar geleden. Jonge mensen zien hoe wankel relaties zijn. Ze hebben een heel sterke behoefte om zich te binden en vrezen tegelijk een vaste relatie. Dat maakt dat men zich ook vlugger ontwricht voelt als het fout loopt. Men wordt vlugger achterdochtig, angstig, durft zich niet te geven.
Ik vind dat gezinnen moeten beschermd worden tegen het beeld van het gezin dat men via allerlei media krijgt voorgeschoteld. Ik spreek dan niet alleen over de kasten van villa’s met voor elk kind een riante kamer of over de hobby’s en vakanties die worden aangeprezen, maar ook de communicatiestijl die er heerst, de kleine en wellicht belangrijkste momenten, die het diepere geluk bepalen en maken dat je allerlei ongenoegen erbij wil nemen.

In tegenstelling tot veel ethisch en romantisch hooggestemde zielen ben ik van mening dat men een huwelijk beter als een soort van contract of een verbond zou zien waarbij liefde een welgekomen, maar niet evident onderdeel is. In tegenstelling tot wat gangbaar is vandaag ben ik er dus ook van overtuigd dat men best niet voortdurend volgens zijn gevoel leeft, want gevoelens zijn wispelturig als de wind. Kan een gezinssituatie ook een plaats zijn waar men op zoek is naar zichzelf, naar wat mij doet opgaan in een groter geheel? Natuurlijk wil ik daarom niet beweren dat men in een jarenlange vechtrelatie moet leven waar de kinderen enkel maar de dupe van zijn. Maar relaties is men volgens mij door allerlei omstandigheden te subjectief, ik bedoel teveel als op het subject wegend gaan beschouwen.

Ik denk dat het daarom ook belangrijk is dat gezinnen in een ruimer verband kunnen leven of dat er minstens plekken of instellingen zijn waar ze met elkaar in gesprek kunnen komen, lief en leed met elkaar kunnen delen, kinderen vriendjes maken, enz. Deze kleinste christelijke cel vindt de zin van haar leven allereerst in zichzelf, maar tegelijk lijkt het mij belangrijk dat men ook als collectief zorg heeft om een project buiten zichzelf.

Dat alles gezegd zijnde kan ik als sympathiserende buitenstaander niet anders dan mijn diep respect uitdrukken voor allen die in zo’n innig proces van geven en loslaten, van aandacht en liefdevolle trouw zich wagen. Vandaag bidden wij voor hen allen.

Nr. 161: Tafelgebed voor de kersttijd

Na de communie 263: "Gij verschijnt niet op de wolken"