------
Welkom
------
Liturgie
------
Vorming
------
Historiek
------
Archief
------
Kalender
------




1 mei 2011: Viering van de eerste zondag na Pasen

Thomas en geloven

Liesbeth Daenen

Lied 360: "Christus is verrezen" (1-4) (Wittenberg 1529)

Welkom in deze viering van de eerste zondag na Pasen, waarin het verhaal van de ongelovige Thomas centraal staat. Welkom in deze viering van 1 mei, dag van het feest van de arbeid, van de H. Jozef. Eén mei is ook de feestdag van Maria, en zo van alle moeders. Volgende zondag wordt moederdag gevierd.

In de Keltische traditie is 1 mei het feest van het vuur, de tijd waarin de knoppen van de bloemen en bomen openspringen en vruchten dragen. In mei legt elke vogel zijn ei. Het is een leuke maand, de vrieskou is achter de rug en de natuur bloeit weelderig.

Vóór we doorheen al deze thema’s een draad zoeken, aanroepen we de God van Het Licht om ons nabij te zijn en te inspireren. Aansluitend luisteren we naar het evangelie over de “ongelovige Thomas”

Openingsgebed: (Sytze De Vries, Bij gelegenheid I, p.151)

God van de nieuwe morgen,
die ook ons licht wil zijn,
verberg U niet maar geef U ons te kennen
en wees hier aanwezig in onze gemeenschap, in ons lied in ons gebed.
Bekrachtig ons met uw woorden
die ons spreken van uw beloften,
die ons verlangen wekken,
die ons wegen wijzen
en doe ons in deze gulden Paastijd
leven met Jezus voor ogen
die deze woorden volbracht
en ze nog voor ons uitdraagt
tot de voleinding der wereld.

Evangelie volgens Joh. 20, 19-29

“ Omdat ge Mij gezien hebt, gelooft ge? Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.”
De ongelovige Thomas vind ik wel een sympathieke kerel. Hij is voor velen herkenbaar. Sluit hij niet het beste aan bij onze moderne tijd? Zouden er onder ons niet verschillende zijn die willen voelen aan de wonden van Christus? Hebben wij geen nood aan bewijzen?

Wie van ons gelooft zonder gezien te hebben? Wie van ons neemt iets aan zonder bewijzen? Je moet toch wel zot zijn om iets te geloven of aan te nemen wat je niet kunt bewijzen. De dag van vandaag is de wetenschap zo sterk aanwezig. Wetenschappers ontdekken steeds meer nieuwe bevindingen. Ze ontleden de hersenwerking en de DNA structuur en de darmflora… en de ruimte, planeten , de oorsprong van het leven… alles wordt onderzocht en dit onderzoek levert meer en meer bewijzen op. Wie gelooft nu nog iets zonder wetenschappelijk verklaring?
Ik gebruik het woord ‘geloven’ verkeerd. Als iets bewezen is dan weten we het en is het geen kwestie meer van geloof, want geloof impliceert dat er geen bewijs voor is, misschien nog niet en gaan latere generaties de bewijzen vinden.

Maar Jezus, leefde zoveel jaren geleden en is toen verrezen. Hoe bewijs je dat? Veel onderzoek is gedaan naar de lijkwade van Turijn. Volgens sommigen zou dit het bewijs zijn dat Jezus is verrezen, maar volgens anderen bewijst het juist het omgekeerde, de lijkwade zou van latere datum zijn… Mijn geloof in de verrijzenis van Jezus zal niet veranderen met of zonder lijkwade.

Los van Jezus, geloven wij in leven na de dood? Geloof jij dat dierbaren die overleden zijn nog onder ons zijn of dicht bij je? Heb je er nog contact mee en op welke wijze? Hoe ga jij persoonlijk om met mensen die aan de overkant zijn? Geloof je nog in hun aanwezigheid en waarom wel of waarom niet?

Persoonlijk ben ik overtuigd van wel, ik voel hun aanwezigheid, ik kan er nog mee praten… Onlangs zei iemand: “Bekommer je niet om materiële goederen, om het verzamelen van bezit. Dit kan je niet meenemen in je graf, maar de liefde van je kinderen gaat over de dood heen.” Ik denk dat dit klopt.

Als je louter bezig bent met de materiële dingen dan is je spirituele kracht misschien te klein om een brug te leggen over de dood heen… misschien is dit volgens sommigen ook niet wenselijk en opteren zij om in de aarde of het water of de lucht te rusten en zo opgenomen worden in de kringloop van het leven zelf. Velen zullen zeggen zolang we over hen spreken, leven ze verder.

Persoonlijk ben ik wel overtuigd dat je innerlijke zijn kan opgenomen worden in het Grote Licht, dat wij Vader noemen, anderen Moeder. Ik geloof dat je persoonlijke ziel of je kern gezuiverd, verenigd, vermengd en gedragen kan worden door de kern van Alle Zijn. Ik ben hiervan overtuigd omdat ik dit ervaar tijdens meditatie en andere geestelijke oefeningen.

Met ouder worden en mijn opleiding als sjamane ben ik meer en meer gaan mediteren, ben ik meer en meer de niet materiële wereld aan het verkennen, daardoor is mijn geloven meer en meer weten geworden, maar steunend op de ervaringen die ik tijdens de meditatie of sjamanistische reizen beleef. Als je iets ervaren hebt, gevoeld hebt, doorleefd hebt dan wordt dit weten deel van je,

Tijdens de meditatie of sjamanistische reis is er geen onderscheid meer tussen buiten en binnen, tussen ik en jij, dan wordt alles één. Dan is er geen weten meer maar louter zijn omdat je ‘ik’ opgenomen wordt in het grotere IK. Dan vervaagt de grens tussen het materiële en het spirituele, tussen dit leven en de overkant, tussen jezelf en al de rest. In feite zijn er geen woorden om dit weer te geven, alle menselijke begrippen schieten tekort om de volheid van zijn weer te geven. Het is een gevoel van gelukkig zijn, van gedragen zijn, van verbondenheid.

Velen hebben schrik voor meditatie, schrik om hun “ik” leeg te maken, angst om zichzelf te verliezen. Het vreemde is dat je bewustzijn juist enorm alert wordt, je verliest je kern niet integendeel, je zijn wordt verbonden met het grotere veld van leven. Je moet wel je ik, dat leeft in deze tijd en ruimte overstijgen of loslaten, je moet je aardse problemen opzij zetten of in de handen leggen van een grotere kracht. De zorg voor je kinderen, voor je huis, je werk, je gezondheid moet je niet langer proberen op te lossen met je verstandelijk vermogen, met je persoonlijkheid en eigen karakter, laat dat maar eens rusten of geef de zorgen uit handen. Ook de wereldproblemen mag je laten opnemen in het grotere bewustzijn: het licht of het Ene … Ramana Maharshi noemt het IK IK.

Raman Maharshi , een Indische mysticus die leefde van 1879 tot 1950 heeft dit goed verwoord. Al heeft hij de meeste tijd van zijn leven zwijgend op de berg Arunachala in Tamil Nadu geleefd en uitzonderlijk zijn gedachten neergepend.

Luisteren wij naar zijn woorden en proberen we daarna om enkele minuten in deze stilte te verblijven. Bij het begin van de meditatie maakt de klank van de klankschaal ons bewust van de trillingen in ons en in het veld rondom ons. Zij verbindt ons met het Hogere. Op het einde brengt het geklingel van het draaiorgeltje ons terug in het hier en nu.

RAMANA, Upanishad, (PH. Renard) Cothen, 2007, p. 126, 3 en p.127, 5

De gedachte ‘ik ben dit lichaam’ is de draad waaraan alle mogelijke gedachten als kralen zijn geregen. Wanneer je dus diep in jezelf afdaalt met de vraag:’Wie ben ik?, of ‘Waar bevindt zich dit ik?’ dan verdwijnen de gedachten. Dan openbaart het Kennen van het Zelf zich stralend in de holte van het Hart, als ‘IK, IK’.
Dit is de enige hemel. Dit is de stilte – de verblijfplaats van Gelukzaligheid.
(...)
Als je je los wilt maken van de banden van het noodlot en alles wat ermee samenhangt, en je je wilt bevrijden van de schrikwekkende kringloop van geboorte en dood, is dit pad veel makkelijker dan andere. Daarom: wees stil, laat je mond en ook je lichaam en geest zwijgen. Dan gaat het uit zichzelf stralende in je open. Alle angst verdwijnt.
Dit is het uiteindelijke en altijd –aanwezige Ervaren.
Dit is de oneindige zee van volkomen Gelukzaligheid.

Meditatie (2 min)

“Ik had geen ander leidslicht, dan wat in mijn binnenste brandde. Dat was het dat mij leidde - zekerder dan het zonlicht op de middag - daarheen waarheen op mij wacht, van Wie ik zeker zijn kon."

Zo formuleerde Johannes van het Kruis zijn mystieke ervaringen, zijn contact met die Ene, de Lichtglans voor wie geen hij of zij bestaat.
Als Christenen geloven wij dat Jezus voor ons deze weg heeft gebaand naar het huis van de Vader. Door zijn dood en verrijzenis opent hij voor ons allen de weg naar het Ene liefdevolle Licht. Persoonlijk geloof ik dat niet alleen Christus ons de weg getoond heeft maar reeds velen met hem, en dan denk ik niet alleen aan Boedha, Mohammed en Krisna, en aan mystici zoals Meister Eckhart , Johannes van het Kruis en Theresia van Avilla, maar ook aan de velen die ons zijn voorgegaan: onze voorouders en familieleden en vrienden die opgenomen zijn in het eeuwige Licht., ook zij zijn voor ons wegbereiders. Laat ons daarom samen in dankbaarheid zingen:

Lied 369: “Gaan naar het graf van de liefste” (Kris Gelaude en Arnout Malfliet)
                "Sta op. Vrees niet. Als een levende gaat Hij u voor."

Offerande

Groot dankgebed: 153 en
Lied 715: Psalm 104: "Alles wacht op U vol hoop"
(H. Oosterhuis en A. Oomen)

Alles wacht op U vol hoop.
Alle levenden vragen U om voedsel.
Neemt Gij hun adem weg,
zij sterven en zij vallen terug in het stof.
Zendt Gij uw Geest, zij worden herschapen.
Gij geeft de aarde een nieuw gezicht.

Onze Vader
Communie

Maakt meditatie ons niet wereldvreemd? Wat hebben wij aan kluizenaars op een berg? We kunnen toch niet allemaal kluizenaars worden. Wie zorgt er dan voor eten en voedsel en voor een nieuwe regering en het beëindigen van de oorlogen? “Los komen te staan van de werkelijkheid rondom je “ is onze tweede grote schrik voor meditatie. En dat gevaar zit er wel in. Maar als je mediteert en jezelf verliest in het Hogere Zijn en Veld van Liefde, dan besef en voel je dat die liefdeskracht, dat dit bewustzijn niet alleen in ons leeft, maar doorstroomt in alle zijn: in de bomen en de bloemen , in alle mensen: mannen en vrouwen , roden en zwarten en witten en in alle kleuren, in alles dat is: aarde en lucht, water en vuur, in alle dieren.

Alberto Villoldo de grote kenner van de Andestraditie zegt er zijn vier fasen van God ervaren: eerst is God buiten ons, dan in de tweede fase voelen we hem in ons. In de derde fase handelen wij volgens zijn wil en in de vierde fase zijn wij één met God. De grenzen tussen ik en jij, tussen subject en object vallen weg.
Het gevolg is dat alles heilig is, dat de hele schepping een creatie is van God.

Tijdens mijn inwijding in Peru op 5.500 meter vroeg de Paco-Andes priester:” aanroep nu de geesten of apu’s van de bergen in jullie streek. Ik dacht aan de Keizersberg en kon een glimlach met moeite bedwingen. En daarna vroeg zij, de priesteres om de nusta’s of de krachten van onze rivieren te aanroepen. Toen kwam de Demer en de Dijle en het meer achter ons huis in mijn hoofd. Maar als ik het vergeleek met de bergrivier die naast ons raasde, dan besefte ik dat er een andere kracht aanwezig was in de natuur hier en ginder. Ik had de natuur wel nog niet op deze wijze bekeken.

Elke mens heeft de vrijheid om dit zo te zien of niet. Elke mens heeft de vrijheid om mee te werken aan de goddelijke schepping, aan het verspreiden van het licht, of niet.
Maar eens je vertoefd hebt in dit veld van Liefde, in deze zee van gelukzaligheid dan heb je respect en liefde voor alles rondom je, voor elke mens en elk wezen, voor elke steen, elk dier en elke plant, dan ben je bekommerd om de vrede en de zuivere lucht, om zuiver water en een vruchtbare aarde.

Dan voel je dat het de opdracht is voor de mensen van deze eeuw dat zij de harmonie met het heelal moeten herstellen, dat zij moeten zorgen voor een leefbare wereld niet alleen voor ons maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen en alle komende geslachten.

Ik zou 1mei of Moederdag willen uitroepen tot het feest van Moeder Aarde, van Pacha Mama, van de Magna mater. Is het niet de zorg van elke mama dat haar kind of kinderen kunnen leven zonder om te komen van honger en dorst, zonder om te komen door oorlog en ziekte, Is het niet de wens van elke mama dat elk kind kan open bloeien en in vrede zichzelf mag worden.

Meditatie is een middel om te worden wie we echt zijn, maar het is ook een middel om een ander te laten worden wie hij is en bovenal is het een middel om de kosmos, de aarde en het heelal te laten zijn wat het is: een liefdevolle bron van levengevende kracht.

Laten wij hierbij aansluiten en ook een leefbare wereld wensen voor allen met lied 317:

Slotlied: 317: "De steppe zal bloeien" (H. Oosterhuis en A. Oomen)

Slotgebed: (Sytze De Vries, Bij gelegenheid, I, Meinema, 2005, p.151

God van de nieuwe morgen,
die ook ons licht wil zijn,
verberg U niet
maar geef U ons te kennen
en wees hier aanwezig
in onze gemeenschap,
in ons lied
in ons gebed.

Bekrachtig ons met uw woorden
die ons spreken van uw beloften,
die ons verlangen wekken,
die ons wegen wijzen

en doe ons in deze gulden Paastijd
leven met Jezus voor ogen
die deze woorden volbracht
en ze nog voor ons uitdraagt
tot de voleinding der wereld.

------