| Welkom |
| |
| Liturgie |
| |
| Vorming |
| |
| Historiek |
| |
| Archief |
| |
| Kalender |
| Share-project |
| |
| Links |
25 Augustus 2019: 21e zondagDe nauwe deur naar het Koninkrijk Gods (Lc. 13,22-30)Lut
Saelens
Onlangs
dacht ik dat ik in de hel zat. Een kleinzoon
ging optreden op een podium op het
Hogeschoolplein in het kader van Hapje Tapje in
Leuven. Daar wilde ik bij zijn! Maar om daar te
geraken moest ik me laten meedrijven met een
massa volk. Het was heet. Uit de zijstraten
stroomden flarden muziek uit verschillende
bronnen en dat alles werd gemengd met gepraat en
geroep tot een oorverdovende kakafonie. Overal
stonden verhitte, ongeduldige mensen elkaar te
verdringen bij eet- en drinkkraampjes. Overal
bakken vol afval…Kortom, festival van de slechte
smaak. ”Voor mij is dit de hel” dacht ik. Totaal
verloren in die massa zocht ik naar redding en
vluchtte binnen in de Sint Pieterskerk om kracht
op te doen voor de laatste staties van mijn
kruisweg. Maar de redding die ik had gezocht in
de stilte van de kerk viel anders uit dan ik had
gedacht. Was het de Heilige Geest die mij
inspireerde? Die mij op het idee bracht om eens
met wat meer mildheid naar die massa te kijken?
Terug buiten, zag ik hoe een zwaar getatoeëerde
man liefdevol zijn zoontje op de schouders
zette, hoe een jonge vrouw onopvallend uit de
bak van het restafval alle plastiek haalde en
het in de pdf-bak sorteerde, hoe 2 kinderen op
de stoep zittend een hamburger in twee sneden en
onder elkaar verdeelden. En toen dacht ik: “God
kan het toch niet laten om overal aanwezig te
zijn.” Maar vooral schaamde ik mij over mijn
aanvankelijk aanmatigende houding ten opzichte
van het hele gebeuren. Eigenlijk gaat het evangelie van vandaag volgens mij in essentie hierover: niet te snel denken dat wij goed bezig zijn of beter dan wie anders denken en leven. Misschien kunnen we juist iets leren van mensen die we te snel veroordelen. Daar spreekt Jezus ons vandaag op aan. Lied nr.765 Stilte
nu. Ps 65
In
het evangelie van vandaag richt Jezus zich tot
de vrome Joden die denken dat hun broodje al
gebakken is. Ze zien zichzelf als het
uitverkoren volk. Zij volgen plichtsbewust de
Joodse wetten en voorschriften en voelen zich
daardoor gerechtvaardigd. Maar Jezus waarschuwt
hen voor te veel zelfgenoegzaamheid, waardoor ze
met hun groot ego nog moeilijk door de nauwe
deur naar het koninkrijk kunnen. Ze doen
onvoldoende recht aan anderen, aan God en
uiteindelijk ook aan zichzelf. Heidenen, die
vreemde anderen, die uit alle windstreken komen,
die de Joodse wetten niet kennen, maar het hart
op de juiste plaats hebben, maken misschien meer
kans. Jezus zegt over hen:”Ze zullen komen uit
het oosten en het westen, uit het noorden en het
zuiden, en zij zullen aanzitten in het
koninkrijk Gods.” Degenen die er zo zeker van
waren dat ze erbij hoorden, zijn dan verstomd
over wie daar allemaal aanschuift terwijl zij
zelf buiten blijven staan. Zoals
zo vaak tijdens zijn leven, zet Jezus hier de
zaken op hun kop. Hij haalt de omstaanders uit
hun comfortzone en nodigt hen uit met andere
ogen naar zichzelf en de mensen rondom hen te
kijken. Dat veronderstelt een totale ommekeer,
een ander soort logica. Want welke logica kunnen
we immers vinden in de verklaring dat er
laatsten die eersten- en eersten die laatsen
zullen zijn? Lied nr 851 Kleine
Psalm Ik
vond heel wat inspiratie in een uitstekend
artikel van Bénédicte Lemmelijn in het
Tijdschrift voor Geestelijk Leven met als titel:
Reis naar binnen om weer naar buiten te treden.
Hierin
vraagt ze zich af hoe we midden al onze drukte
kunnen komen tot inkeer, tot een innerlijke
leegte en rust die ons in staat stelt om de
juiste keuzes te maken in ons leven. En om niet
alleen de juiste dingen, maar ook de dingen
juist te doen. In haar artikel betoogt ze dat
inkeer noodzakelijk is maar dat het geen
terugplooien mag worden. ‘Inkeer’ moet leiden
tot ‘toekeren’: tot naar buiten treden, tot
volop in de werkelijkheid gaan staan, maar
vanuit de juiste ingesteldheid en met meer
authenticiteit. Bedoeling is om vanuit de
ontmoeting met ons diepste zelf, met wie we in
wezen zijn, te ontdekken dat de geest van God in
ons woont. Om in die diepte God te vinden
en zijn liefde te ervaren. Hiervan doordrongen
kunnen we dan terug naar de wereld stappen, maar
er ‘anders’ in terugkeren. Met vallen en opstaan
vinden we dan de kracht om in het dagelijkse
leven en bij de mensen die we ontmoeten de
menselijkheid en de liefde van God meer gestalte
te geven. Ook de leerlingen komen naar buiten
als andere mensen wanneer ze doordrongen zijn
van de Heilige Geest. Met veel meer vertrouwen
en in een sterkere verbondenheid met elkaar en
de anderen. Hierbij
denk ik ook aan Eckhardt en zijn interpretatie
van het verhaal van Martha en Maria. Martha is
op de spirituele weg verder dan Maria. Zij heeft
het niet nodig om zoals Maria in vervoering aan
de voeten van Jezus te blijven zitten. Blijkbaar
is ze ooit zo geraakt geweest door Gods liefde
dat ze hiervan doordrongen is bij het doen van
de eenvoudige dingen van elke dag, zoals
liefdevol zorgen voor een maaltijd. Vorige
week verwees Marcel naar dit diepere geraakt
zijn dat ons een gevoel van vrijheid en openheid
geeft waardoor een echte dialoog met de ander
mogelijk wordt. Dat kan helpen om verschillen te
overbruggen. Een proces van inkeer en verdieping
leidt ertoe dat men een beter zicht krijgt op
waar het echt om gaat. Dat men mensen ten volle
laat zijn en ten volle recht doet. Zonder deze
inkeer blijven we oppervlaktig bezig, in de waan
van de dag. En hebben we ook hier in Filosofenfontein geen baat bij zo’n proces van inkeer en bezinning over wat er in onze gemeenschap écht toe doet? Zoals
ik een ogenblik van bezinning in de Sint
Pieterskerk nodig had om met andere ogen naar de
massa van Hapje Tapje te kijken, zo ook
zou de politiek er baat bij hebben om de korte
termijn belangen en de bekommernis voor de
stemmen van de kiezers morgen los te laten.
Hierbij denk ik aan de beschamende aanpak van de
vluchtelingenproblematiek door Europa. Hoe men
maar niet kan komen tot een menswaardige
benadering van het probleem. Zouden alle
partijen geen baat hebben bij een proces van
bezinning en reflectie, waarbij in alle openheid
en in onderling respect met zorg gekeken wordt
naar de echte noden van alle betrokkenen en op
de eerste plaats van de meest kwetsbaren? Misschien geraken we dan ook als samenleving met zijn allen wat gemakkelijker door die smalle deur naar het koninkrijk. Amen
Wij bidden samen:
En
weer zingen, maar nu
|
