13 maart 2022: 2e zondag van de vasten (2022)
Geloof: een geschenk
dat wil gedeeld worden. (Lc 9,28-36)
Jef
Schoenaerts
Openingslied: “Die mee gaat met mensen…” (317)
Welkom en opening
Laten
we onze god “die mee gaat met mensen”,
verwelkomen en ons samenzijn onder zijn hoede
stellen: in de naam van de Vader, de Zoon en de
Heilige Geest.
Opening
In
het TV-programma De Afspraak van 1 september
2021was Kristien Hemmerechts te gast. Ze
had zich net “geout” als gelovige kerkganger en
gaf in het interview een inkijk hoe haar
hernieuwd geloofsleven was ontstaan.
Ze benoemde het als een hevige spirituele
ervaring. Nadat ze de diagnose
“borstkanker” had gekregen, leefde de
schrijfster in een periode van onrust en
verwarring. De paniek die haar leven beheerste,
ging echter liggen toen ze zich op een nacht
plots heel rustig voelde. Die rust
overviel haar toen in haar opkwam dat ze in gods
handen was, dat ze gekoesterd was en geborgen.
Het opgesloten zitten in zichzelf en in wat de
auteur haar “ikkerigheid” noemde, maakte
plaats voor verbondenheid met het
hogere.
In het evangelie horen we straks het verhaal van
“de gedaanteverandering van Jezus op de
berg”. We focussen vandaag niet
zozeer op Jezus maar wel op de leerlingen die
net als Kristien Hemmerechts een hevige
spirituele ervaring kenden. Of die
ervaring zo spectaculair was als Lucas vertelt,
is ondergeschikt aan de vraag wat dat alles voor
de leerlingen betekende: wat maakte die ervaring
voor hen zo indringend? Hoe kleurde
ze hun geloof in? Hoe veranderde ze
hen? En terwijl we focussen op de
leerlingen, richten we ook de blik op onszelf en
op de manier waarop onze eigen geloofsgroei zijn
weg zoekt.
Laten we het eerst stil maken in en rondom ons
en onze god vragen om ontferming en nabijheid.
Kyriale : “Alles wacht op U vol hoop”
(804) – Eerst voorzang dan volk
Openingsgebed
Vandaag
nemen we in ons bidden de herinnering mee aan
het busongeval in Sierre net 10 jaar
geleden. We staan stil bij de slachtoffers
en ook bij de overlevenden.
En heel speciaal gedenken we Sebastian Bowles en
de familie waarin hij opgroeide, een familie die
dikwijls aansloot bij onze zondagsvieringen in
deze kapel.
Onnoembare en Nabije,
Roepende stilte zijt Gij, verre stem,
als Jij bestaat, besta in hen,
in mensen in ons midden.
Door alle tijden heen hebt Gij U
aan mensen toevertrouwd.
Dankzij hun mond, hun hand, hun daadkracht
wordt Gij de Levende onder ons.
Maak ons tot drager van Uw woord,
dat wij elkaar besmetten met Uw liefde,
dat wij boodschapper worden van Uw genade,
dat wij elkaar bezielen met Uw Geest.
Dan leven wij zoals ons werd voorgedaan
door Jezus, Uw zoon en onze Heer,
die ons uw naam onthulde en in ons
het verlangen wekte om thuis te komen bij U.
Gij die leeft nu en tot in lengte van dagen.
Amen.
Inleiding op de evangelielezing
Jezus
die zich terugtrekt op een eenzame plaats om te
bidden. Het komt in de evangelies vaak
voor. “Heer, leer ons bidden?” is dan ook
geen onverwachte vraag vanwege de
leerlingen. Vandaag horen we hoe Jezus op
die vraag ingaat en drie leerlingen mee de berg
opneemt. Misschien hebben de leerlingen daar wel
een heel indringende ervaring gehad die sterk
tot de verbeelding sprak, letterlijk en
figuurlijk. Je kan het verhaal
evenzeer lezen als een soort verdichtingsmoment
in de geloofsgroei van de leerlingen waarin
Lucas allerlei ervaringen in één weidse beweging
heeft samengebald. In deze viering wil ik
dat verdichtingsmoment wat uiteenrafelen in de
hoop er de grondstroom van hun en onze
geloofsgroei in te onderkennen.
“Open de woorden die geschreven staan…”: we
zingen nr.124 vóór en ná de evangelielezing.
Acclamatie vóór én ná de lezing:
“Open de woorden die geschreven staan,
doe lichten over ons uw aangezicht…” (124)
Evangelielezing: Lucas 9,28-36
Homilie
Lucas
plaatst dit verhaal op een scharniermoment in
het leven van Jezus en van de
leerlingen. Op hun tocht met Jezus
ontdekten de leerlingen stilaan hoe gods
barmhartigheid voor mensen zich op een heel
eigen wijze in Jezus openbaarde. En
ze beseften dat de gebedsmomenten die Jezus vaak
inlaste, mee aan de basis lagen van het gezag
waarmee hij sprak en handelde.
Tegelijk voelden ze steeds sterker de
vijandigheid van de religieuze leiders die Jezus
wilden liquideren. Het
tijdstip van een fundamentele keuze
naderde: blijven we Jezus volgen, ook nu hij
aangeeft dat hij naar Jeruzalem gaat, een zekere
dood tegemoet?
Op deze cruciale tweesprong plaatst Lucas het
verhaal van “de gedaanteverandering”.
Voor de drie leerlingen begint alles met de
uitnodiging om deelgenoot te worden in de
intimiteit van het gebed van Jezus.
Waar Jezus zich voordien vaak in de eenzaamheid
terugtrok om te bidden, worden ze nu
bevoorrechte getuigen. Het
ingrijpende van die ervaring wordt door Lucas
heel beeldend verteld: de aanblik van Jezus’
gezicht veranderde en zijn kleding werd stralend
wit. Kan je krachtiger in beeld brengen
hoe bidden een mens verandert? En in de
mate dat de leerlingen opgenomen worden in dat
intiem moment, in dat geschenk, worden ze zelf
ook deel van dat proces van
verandering.
Enkele momenten in hun ervaring lichten beter de
geloofsgroei toe die zich in hen voltrekt.
- Neem (om te beginnen) het gesprek tussen
Jezus, Mozes en Elia. De kracht en de
diepgang van dit gesprek met twee sterkhouders
uit hun geloofstraditie wordt voor de leerlingen
een echte openbaring. Tot dan toe was het
lijden en de dood van Jezus een onbegrijpelijke
en duistere kant in hun kijk op Jezus en op
god. In het geschenk van dit gesprek
krijgt het lot van Jezus stilaan een plaats in
dat lange verhaal tussen god en mens. Het
zal de leerlingen uiteindelijk meezuigen in wat
de evangelist iets verder in datzelfde hoofdstuk
9 in vers 51 aan Jezus toeschrijft: dat hij
“vastberaden” optrekt naar Jeruzalem.
- En wat met het beeld van de wolk die de
leerlingen overschaduwt? Is dit niet
de veruitwendiging van het besef dat ze – hier
maar ook op andere momenten - deel hebben aan
iets wat hen overstijgt? Het beeld
van de wolk geeft aan hoe ze ervaren dat ze in
een mysterie worden ópgenomen eerder dan ze er
zelf de hand in hebben of het zouden kunnen
verwoorden of verklaren.
- En wat te denken over de ingesteldheid van de
leerlingen bij hun terugkeer ná het gebeuren? Ze
vertellen aan niemand wat ze hadden gezien, dus
ook niet aan de 9 anderen, hun lotgenoten.
Wat vreemd toch op het eerste gezicht.
Speelt hier een zekere schroom om te snel te
delen wat ze gezien hebben maar nog niet hebben
doorgrond? Ze hebben immers iets van
gods grenzeloze nabijheid ervaren bij de
woorden: “Dit is mijn zoon, mijn
uitverkorene”. Maar tegelijk hebben
ze nog geen taal om het vanuit zichzelf met
anderen op een authentieke manier te
delen. Het kan een vorm van dankbaarheid
zijn waarmee je een geschenk koestert dat jou
intiem en persoonlijk is ten deel gevallen, een
geschenk dat je eerst een tijdje in je eigen
schatkamer bewaart voor je het kan
delen?
Definitief verworven is het geloof nooit.
Denken we maar aan wat later met de leerlingen
gebeurt in de hof van Olijven waar het geloof in
al zijn wankelmoedigheid en ontrouw
verschijnt. Geloof wordt in dit
verhaal helemaal niet als een verworvenheid
voorgesteld: het hoort thuis in de categorie van
het geschenk. De leerlingen
zijn niet de initiatiefnemers voor hun geloof en
ze zijn er zeker niet de eigenaars van.
Hun bijdrage bestaat erin open te voor wat
anderen hen aanreiken, door wat de Andere hen
aanreikt.
Zelf ervaar ik wat binnen het leerhuis en binnen
de huiskerken gebeurt, als een gelijkaardig
geschenk. Omdat Benoît Standaert die
het leerhuis over de psalmen leidt door corona
in de wielen wordt gereden, hebben we een
alternatief programma opgestart. Daarbij
kiest een lid van de groep één bepaalde psalm en
vertelt aan de deelnemers wat hem in die psalm
beroert, ontroert, beweegt. Daarna
leggen andere deelnemers daar hun eigen beleving
naast. Het werkt voor mij als voedsel om in mijn
eigen gebedsleven mee te nemen. En
ook de huiskerk heeft voor mij een gelijkaardig
effect. Zo maakten de aanwezigen in de
laatste huiskerk elkaar deelgenoot aan het
godsbeeld van waaruit zij leven.
Zowel in leerhuis als in de huiskerk
geeft men - zonder in discussie te gaan - aan
elkaar door waar het in het eigen geloof om
gaat. Mensen openen een deeltje van hun
schatkamer, stamelen wat ze vermoeden en spreken
uit wat geloof met hen doet. Ze vertellen
ook waardoor ze - soms stevig, soms zoekend,
soms “vastberaden” een pad volgen dat ze niet
zomaar zelf hebben gebaand. Het zijn
momenten waarop we samenkomen - in één of ander
huis - en dat geschenk mogen ontvangen.
Momenten die ons dichter brengen bij de
grondstroom van ons geloof en ons bereid maken
om “vastberaden” met Jezus de weg te gaan, ook
als die leidt naar Jeruzalem.
Afsluiting van de homilie “Lied aan de voet
van de berg” (536)
Oproep tot een voorbede, een intentie, een
gedachte.
Je
kan een voorbede, een intentie, een gedachte
formuleren die vanuit deze viering is ontstaan.
Geloof is nooit een definitief verworven bezit.
Het hoort eerder thuis in de categorie van het
geschenk. En dat geschenk krijgen we
grotendeels van elkaar.
Het openstellen van je eigen kleine schatkamer
van geloofservaringen, het openstaan voor
wat de ander/de Ander je aanreikt: dat alles kan
je keuze versterken om “vastberaden” met Jezus
de weg te gaan, ook als die leidt naar Jeruzalem
zoals we in deze vastentijd beleven.
Waar ervaar/ervaarde jij het geloof als een
geschenk?
Wie of wat heeft bij jou het verlangen gewekt om
in Jezus’ spoor te gaan?
Voor welk gebeuren, voor welk moment in je
geloofsgroei wil jij danken?
Je voorbede kan ook aansluiten bij wat
Broederlijk Delen vandaag als intentie aanreikt
bij Lc. 9,32: Wie of wat heeft me deze week
wakker geschud? (iets wat ik zag, hoorde,
las, meemaakte…)
Als acclamatie zingen we “Keer U om naar
ons toe, keer ons toe naar elkaar.” (123)
Offergang: Lied “Oergebaar” (149)
Groot dankgebed: Tafelgebed in de
veertigdagentijd (162)
Onze Vader
Lied: “Laat Uw aangezicht over ons lichten”
(191)
Communie
Communielied: “… Trek door ons heen een stroom
van genade…” (lied 319)
Slotgebed: idem als openingsgebed
Zegen
Mededeling rond de verkoop van narcissen!
Volgende zondag, 20 maart, is het zover!...
- Doel = steunen van Broederlijk Delen
die nu al twee jaar in moeilijke omstandigheden
hun relaties met de partners in het zuiden
onderhouden.
- 6 euro per narcis!
- Wie zondag niet kan komen, kan mij via mail
laten weten hoeveel potjes hij/zij wil
kopen. De praktische kant regelen we
later…
|