24 december 2020: Kerst 2020 - Zoomviering

Kerst 2020

Jef Schoenaerts, Ria Verschueren, Geert Craps, Lut Saelens

Verwelkoming

Beste mensen hier allemaal bij elkaar verzameld, vandaag wordt opnieuw het Kerstkind, Jezus, geboren.  Als een onooglijk klein, kwetsbaar kind, naïef en onbewust van Zijn lot en Zijn zending,  ontsproten aan de vertrouwvolle aanvaarding van zijn liefhebbende ouders. Een sprong in het diepe, een ster hoog aan de hemel, een nieuw begin van hoop.

Openingsgebed

Alleen in de nacht zelf wordt het verlangen gewekt,
Alleen in het duister kennen wij de waarde van het licht.
Ontsteken wij voor elkaar in deze nacht uw licht
Als een vlam van hoop
Als een stem tegen het donker
Als een gebed van vrede.

Een licht voor wie in onze eigen stad
huis en haard zijn kwijtgeraakt,
Voor wie bed en brood niet vanzelfsprekend zijn:

Een licht voor wie enkel kunnen omzien
in verdriet om wat verloren ging
Om huis en haard die ze moesten ontvluchten:
Een licht voor wie gescheiden zijn door haat
Maar samen wonen onder het gesternte van liefde:
Een licht voor ouders die hun kinderen het allernodigste niet kunnen geven:
een licht dat blijft branden.
                                Sytze De Vries

Eerste lezing uit het boek der psalmen.

Psalm 101 in vertaling van Huub Oosterhuis

En weer zingen, maar nu
zo zacht mogelijk

Ik wil de laatste waarheid:
dat Gij tot mij komt, ooit.
Ik zal mij stil maken,
wachten in mijn binnenste kamer.

Ik gedoog niet één waar woord
ik wil het zuivere daglicht
niets van laster, spot, inbeelding,
hoogmoed en hoon.

Ik wil vertoeven
in het land der transparanten
mijn ogen zoeken de weerloze echten –
geef mij een doorzichtig huis.

Iedere morgen een nieuw begin
woorden die openbloeien
waar ik in wonen kan, veilig
met wie en wat ook dat mij lief is.

En weer zingen , ook nu
zo zacht mogelijk.


Tweede lezing : Kerstoratorium van Oosterhuis en Oomen

Nu syt wellekome: (kerstkind verschijnt)

Kerstboodschap van Marcel Braekers : Een klein begin van hoop

Lieve tochtgenoten
Het gebeurde tijdens het schrikbewind onder Pinochet. Er werd een protestmars voor landhervorming gehouden en een van de protesterende boeren werd opgenomen en opgesloten in de gevangenis. Zijn vrouw was te weten gekomen in welke cel hij gevangen zat. En elke avond stak ze een kaarsje aan en ging zo staan dat haar man vanuit zijn cel het lichtje kon zien. Het was hun enige houvast in die donkere tijd. Waar bleef die vrouw de kracht en liefde putten om daar dagelijks te staan? En hoe kon dit klein, symbolisch lichtpunt, dat geen enkele concrete hulp bood, in die omhullend nacht die man overeind houden? Voor een buitenstaander gebeurde er nauwelijks iets – een verwaaide vrouw die een kaarsje vasthoudt, wat dan nog? Hadden de bewakers begrepen wat zich daar afspeelde, dan zouden ze zeker zijn opgetreden. Aan dit voorval, dat vele jaren geleden zich afspeelde, denk ik elk jaar rond Kerstmis terug. Het getuigt van de kracht in mensen, van de kracht die schuilt in kleine gebaren en het openbaart iets van schoonheid van Kerstmis.
 
In een kleine uithoek van de wereld, buiten de drukte en het alledaagse leven, werd een kind geboren. Sommige specialisten vermoeden dat het gezin zoals vele in die tijd weigerde aan de Romeinen belasting te betalen en zich had verstopt voor de inspectiedienst. Het leefde in een stal alleen bekend aan herders, ook al het uitschot van de samenleving. Hoe kon het zijn dat een alledaagse gebeuren, een kind dat in armoede werd geboren, de aanzet werd van een wereldwijde revolutie? Hoe kon dit kleine begin vanuit God gezien uitgroeien tot een teken van hoop voor heel de mensheid? Hoe is het te bevatten dat diezelfde God zich helemaal wil uitgieten in mensen van goede wil? Het zijn actuele vragen nu we in een sfeer van angst en isolatie Kerstmis vieren en uitzien naar tekens van hoop.

Die hoop grijpt ons nog dieper aan, want niet alleen 2000 jaar geleden werd een kind geboren, maar dat kind wil altijd opnieuw in elk van ons worden gewekt. Eerst moeten we ruimte in onszelf scheppen om dat kinderlijke, nieuwe begin een kans te geven, om het vervolgens te tonen aan iedereen die zich wanhopig, triestig of verlaten voelt. We kunnen mensen oproepen om te ontdekken hoe in elk van hen de mogelijkheid schuilt om nieuw leven te baren, om een kindje te koesteren als een nieuw begin. Dat kind, beeld van Gods indringende en overweldigende liefde, is de aanzet van een andere levenswijze. Ook van een nieuwe tijd die wij in het nieuwe jaar hopen te verwelkomen.

Drie situaties van een kwetsbaar, onooglijk begin. Ik keer daarom terug naar de vrouw die elke nacht met een klein kaarsje in de hand voor buitenstaanders een vreemde verschijning was, maar voor haar man een teken van hoop. Ze is voor mij een beeld van wat een christen vandaag kan zijn: iemand die een klein licht aanreikt. Een licht, een tegendraads verhaal, een klein gebaar in alle bescheidenheid gegeven, een innerlijk kracht, het zijn allemaal tekens van liefde. Voor de wereld lijkt het futiel en toch is het zo belangrijk. Dagelijks wordt opgesomd wat we zoal moeten missen - en soms zijn dat inderdaad waardevolle dingen, maar soms ook erg banale. Nergens hoor of lees je iets over de kans die deze situatie biedt. Wat is de essentie van Kerstmis en hoe kan je die beleven? Moeten we niet, net als die Chileense vrouw, durven spreken over een klein teken van hoop dat veel krachtiger is dan alle dagelijkse goedbedoelde aanmoedigingen over volhouden? “Verschenen is de mildheid en de trouw van onze God”.

In onze zangbundel staat dat prachtige lied waarmee sommige monnikengemeenschappen de dag afsluiten en dat ik in deze kersttijd zo toepasselijk vind (lied 374).

Getuigenissen van de  vier adventsvoorgangers (met muziek van B. Britten)

1 Lut Saelens

De eerste zondag van de advent hoorden we de roep naar gerechtigheid. Gerechtigheid, die slechts mogelijk is vanuit een verbondenheid met ons diepste zelf, met onze goddelijke kern. Enkel vanuit die verbondenheid  kunnen wij ons met een warm hart verbinden met anderen en hun recht doen. Marcel heeft het in zijn kerstboodschap niet over grote gestes van menslievendheid, maar over de kleine goedheid die warmte en licht kan brengen bij mensen die zich wanhopig, triestig of verlaten voelen. Als we doordrongen zijn van Gods aanwezigheid diep in ons en zijn liefde voor ons, handelen we niet meer uit plichtsbesef, vanuit een moeten, maar vanuit een diep meevoelen.


2 Geert Craps

Antonio Machado zegt in een gedicht: "Caminante, no hay camino, se hace camino al andar" / "wandelaar, er is geen weg, de weg komt er door het gaan". Wie heeft nog de moed of het vermogen om de grote weg te banen waardoor het Goddelijke mens kan worden? Kerstmis geeft ons het vertrouwen dat elk klein stapje dat we zetten, de weg maakt. Hoewel we de weg zelf, laat staan de bestemming, niet altijd zien. In het geloof en de hoop, dat het uiteindelijk toch een echte weg wordt.



3 Ria Verschueren

In de tekst geeft Marcel een ontroerend beeld van de krachtige liefde van een vrouw voor haar man, samengebald in een flakkerend vlammetje. Zo klein is soms het Licht waarover we Johannes hoorden op de derde adventszondag. De kleine vlam van Kerstmis weerspiegelt de goddelijke luister die ons in het duister omringt. Met aandacht ontvankelijk voor de kleinste  vlam ontmoeten we de oneindige Liefde van God voor  de mensen.


4 Jef Schoenaerts.

Hoe kan een klein lichtpuntje krachtbron worden in het leven?
Marcel zegt daarover: “Eerst moeten we ruimte scheppen in onszelf om dat kinderlijke, nieuwe begin een kans te geven…”.
Ruimte scheppen in jezelf…. Net door die innerlijke ruimte te scheppen, werd Maria gevoelig voor signalen dat god in haar wilde geboren worden. In die innerlijke ruimte groeide bij haar - doorheen hoop en vrees – de kracht om te zeggen: “Kom, word kind van mij.”
Wij hoeven zelf ook niet ver te zoeken om het licht van kerstmis te ontdekken. Laten we in aandacht leven, laten we ruimte scheppen in onszelf om – in hoop en vrees – ook te kunnen zingen “Kom uit mij, scheur mij, kind van mij, Mens in mij ontwaakt…”

Bezinning

Tekst Kris Gelaude

Eens is een mens geboren naar uw hart.
Een kind zoals een ander.
Thuis in de kring van kleine lieden,
heeft Hij uw geheim ontwaard.
Zijn ziel geopend.
En bewogen door het Schriftwoord,
U overal gezocht.
Bij zoekenden, vermoeiden, vreemden,
lammen, hongerigen, blinden.
Hij heeft het leed geheeld,
de onmacht en de twijfel niet ontweken,
de dood zelfs als zijn onontkoombaar lot gezien.
En nog zijt Gij zijn enig licht gebleven.


Liever een kind
Niet als een teken aan de hemel wilt Gij zijn, Geen onontkoombaar feit. Liever een kind, een mens met een gezicht, opdat wij zelf mens zouden worden en onze ogen wennen aan het licht.

Die mens hebt Gij omarmt
Uw teergeliefde, uw voltooide schepping.
En niets van zijn bestaan
was tevergeefs.
Wat Hij gedaan heeft
en de sintels van zijn woord
doen heilig vuur ontbranden.
Zijn levensecht verhaal
ontketent kracht.
Zijn geest doet mensen vrijdagen onbevangen alles geven
voor een nieuw begin.
Laat onze ogen wennen aan het lichtpuntje waarin Hij heeft geleefd.
Liever een kind…

Voorbeden:

Goede God,
Wij bidden om Uw lichtpuntje
Om de kracht van de Geest in donkere dagen.
Maak van ons mensen die warmte en licht uitstralen
En zo meewerken aan Gods droom
Van liefde voor alle mensen

Lied van een herder, van Kris  Gelaude en Arnout Malfliet door het kinderkoor De Orgelpijpjes.

Zegen

Tot slot van deze viering wil Marcel ons allen zegenen met het licht van Kerstmis

Adeste Fideles